Repository | Book | Chapter

Не постои философски λόγος на кој τρόποι-те му се посуштествени од оној на онтологијата. Не само поради тоа што, веќе кај Аристотел, основниот предмет на изучување на онтологијата, τὸ ὄν ᾗ ὄν е земен како нешто што се искажува [λέγεται], туку и поради тоа што истото се искажува мноштвено [πολλαχώς]. Имено, со оглед на мноштвеноста на овие начини, секогаш постоела потреба да се воспостави врска меѓу нив. Наспроти начинот на кој Аристотел ја објаснува оваа врска – преку она кое тој го нарекува πρὸς ἕν, разликувајќи го од κατ᾽αναλογίαν – безмалку сите негови толкувачи ќе ја именуваат analogia (attributionis). Одовде, проблемот околу τὸ ὄν ᾗ ὄν, неговите различни начини на искажување и обединувањето на истите, но и низа други потесни проблеми кои ќе му се придодадат на овој, ќе се здобијат со несоодветниот назив на analogia entis. Како што ќе се обидеме да докажеме, дури и оние кои, како вториот Хајдегер, се обидуваат да ја избегнат оваа традиција, само поинаку ја продолжуваат истата. Наместо како претходно, τὸ ὄν да се искажува на повеќе начини кои се обединуваат согласно на τρόπος-от на аналогијата, тоа сега станува она кое го изведува (пре)свртот [τρόπος; Kehre; Umkehrung]. И покрај ова, пристапот во кој τὸ ὄν е подложено на τρόπος-от на аналогијата не е отфрлен за сметка на пристапот во кој τὸ ὄν извршува τρόπος. Напротив, претходниот пристап се чини заснован во последниот. (In no philosophical λόγος are the τρόποι as essential as in ontology. This is the case not only because ever since Aristotle, ontology’s main subject-matter, τὸ ὄν ᾗ ὄν, is taken as something that is said [λέγεται], but also because τὸ ὄν ᾗ ὄν is said in many ways [πολλαχώς]. Namely, given the profusion of these ways, the need has always existed to establish a connection between them. Remaining inconsistent with the manner in which Aristotle himself explained this connection – that is, through what he calls πρὸς ἕν, as opposed to κατ᾽αναλογίαν – practically all of his interpreters will dub it analogia (attributionis). The problem regarding τὸ ὄν ᾗ ὄν, its different expressions and their unity – as well as a series of other, narrower problems added to the prior – will thus acquire the inadequate designation of analogia entis. As we will try to demonstrate, even those who, such as the second Heidegger, try to circumvent this heritage, only end up advancing it in a different manner. Unlike in the previous case, where τὸ ὄν was expressed in many analogous ways, it now becomes that which conducts the (over)turning [τρόπος; Kehre; Umkehrung]. However, the approach in which τὸ ὄν is subjected to the τρόπος of analogy is not abandoned in favor of the approach in which τὸ ὄν accomplishes a τρόπος. Rather, the former approach appears to be grounded in the latter.)

Full citation: